مثبت اندیشی و امید در شرایط سخت و بحرانی از زبان خانم دکتر جاراللهی

جایی خوندم که

تفکر مثبت به این معنی نیست که همیشه باید خوشحال و شاد بود.بلکه مثبت اندیشی به این معناست که بدونی این دوران سخت میگذره و روزهای بهتر در راهه.

به نظر من ، افکار ما تا زمانی که درگیر بیماری یا بحران ( مانند بیماری کرونا) و وقایع منفی باشه از شدت استرس فلج می‌شه و دیگه انرژی و توانی برای زندگی کردن برای ما باقی نمی‌مونه، به واقع پیش از اینکه کرونا ما رو از پا دربیاره، خودمون به دست خودمون از بین خواهیم رفت. 

#مثبت_اندیش باش و اونو تمرین کن. چراکه کرونا هم ویروسی مانند آنفولانزا و سرماخوردگی هست که بارها تجربه اش کردیم.

با این وصف مطالعه متن زیر که سخنرانی خانم دکتر جاراللهی هست رو خالی از لطف نمیدونم . ایشون با توصیف خوشبینی مثبت ( که در نقل قول بالا مطرحح کردم) و منفی ( که میتونه عوارض داشته باشه) ، ابعاد موضوع رو بخوبی بیان میکنن. به عبارتی خوشبینی مثبت رو نوعی امیدوار بودن و خوشبینی منفی رو باعث به هم خودن تعادل زندگی میدونن.

سخنرانی جذاب خانم دکتر جاراللهی درباره امید

در کنار کلمۀ امید،کلمۀ خوش بینی مطرح میشود.

امید یعنی چشم داشت،توقع داشتن. تعریف اصلی امید،انتظار مثبت برای رسیدن به هدف است.

خوش بینی به معنای انتظار وقوع رویداد ها یا وقایع مثبت در آینده است.این دو تقریبا به یک معنا هستند.

ولی یک تفاوت عمده بین این دو وجود دارد که امیدوار بودن، بهتر از این است که انسان خوش بین باشد.خوش بینی را گاهی مثبت بینی نیز قلمداد میکنند.روانشناسان مثبت گرا این دو کلمه را خیلی مطرح میکنند و معمولا میگویند: آدم های مثبت گرا،آدم هایی هستند که قسمت پر لیوان را می بینند(خوشی های زندگی را میبینند.)ولی زندگی روی ناخوش نیز دارد. زندگی پستی و بلندی دارد.(خوشی ها و ناخوشی ها توام بایکدیگر هستند)
اگر ما فقط مثبت گرای خوش بین باشیم، فقط نیمۀ پر لیوان را می بینیم و این موضوع، ما را در زندگی دچار مشکل می کند،چون به محض اینکه یک ناملایمی یا واقعۀ ناگواری اتفاق می افتد،باعث میشود تعادل زندگی مان برهم بخورددراین مواقع معمولا از خودمان می پرسیم چرا این اتفاق برای من رخ داد. معمولا علت این موضوع آن است که ما نیمۀ خالی لیوان را ندیده ایم.زندگی ما انسان ها نیمۀ خالی نیز دارد.
پس بهتر است واقع بین باشیم. انسان واقع بین،انسانی است که امید دارد(انسان امیدوار).آدم های امیدوار،آدم های واقع بین هستند.هم خوشی ها(نیمۀ پرلیوان) و هم ناخوشی ها(نیمۀ خالی لیوان)را می بینند.ناخوشی ها،انسان های واقع بین را برهم نمی زند و از تعادل خارج نمی کند.و این تفاوت بزرگ،بین امید و خوش بینی است.
انسان امیدوار که واقع بین است،کسی است که بواسطۀ اهدافی که در زندگی دارد،انتظار دارد که به آن هدف برسد.چون در کلمۀ امید،کلمۀ انتظار نهفته شده است،فرد انتظاردارد که به اهدافش برسد.پس تعیین نمیکند که حتما اتفاق خوش رخ دهد.ممکن است اتفاق ناخوشی هم رخ دهد.آدم واقع بین یا امید وار برایش مهم نیست چه اتفاقی روی میدهد،مهم این است که تلاش کند و به هدف برسد.

این مطالبی که گفته میشود،بحث های عمومی برای همۀ افراد هستند.و کمک می کند به محض اینکه در زندگی دچار چالش می شویم،به عنوان مثال در خانواده کودک یا نوجوان کم شنوا داریم.این ها به ما کمک میکنند،که واقع بینانه پیش برویم و زمان ها و فرصت های باقی مانده را از دست ندهیم و هم چنین به فرزند کم شنوا کمک تا ،متکی به خود،با اعتماد به نفس،با عزت نفس بالا تربیت شود.و علی رغم وجود کم شنوایی در کودک،خود را دوست داشته باشد.وقتی پدر ومادر کم شنوایی فرزند خود را قبول نکنند،کودک کم شنوا نیز نمی تواند،کم شنوایی خود را بپذیرد.بنابراین والدین ابتدا باید روی خود کار کنند و باید ابتدا باور های خود را دوباره سنجی کنند و اگر لازم است،باور های خود را تغییر دهند که بتوانند برای کودکان خود،والدین مفیدی باشند.
ناامیدی مطلق اصلا وجودندارد.ناامیدی مطلق مخصوصِ آدم افسرده ی خیلی شدید بیمار گونه است که به خود هیچ گونه توجهی نمیکند.

هر کار کوچکی که میکنید،مطمئن باشید،حتما امید دارید

یکی از روانشناسان مثبت گرا معتقد است،امید دارای دو مؤلفه است: اول ازهمه داشتن اراده برای رسیدن به هدف است.آدم های امیدوار،آدم های با عزم و اراده ی بالا هستند و قطعا آدم های امیدوار،اراده را دارند و خود آن ها میخواهند که مسیری را طی کنند تا به هدف برسند.

دومین مؤلفه ،آدم های امیدوار کسانی هستند که دنبال راه های مختلف اند تا جایگزین راه های قبلی کنند که به اهدافشان برسند.بنابراین آدم های خلاّقی هستند و میخواهند مسیرهای تازه را برای رسیدن به اهداف،طی کنند
بنابراین امید رابطۀ مستقیم با افزایش انگیزه دارد.هر چه انگیزه ی ما در زندگی بیشتر باشد،امید ما بیشتر خواهد بود.انسان هایی که در زندگی اهداف مکرر دارند،آدم های امیدوار هستند.

اما،امید رابطۀ معکوس با افسردگی واضطراب دارد.آدم هایی که امیدوار هستند،به هیچ عنوان آدم های افسرده ای نیستند.انسان های شاد و فعال و پویا هستند و اضطراب شان پایین است.

یک جمله از هلن کلر:

«هیچ انسان بدبینی،نتوانسته است اسرار ستاره ها را کشف کند،یا با کشتی سرزمین های کشف نشده را کشف کند و یک دریچه ی جدیدی را رو به علم باز کند»

هلن کلر

منظور این است وقتی ما عینک بد بینی نداشته باشیم ویا عینک امیدواری بر چشم داشته باشیم پس ما، خلاقیت داریم و علم را گسترش می دهیم.

امید در حقیقت،دیدنی نیست.یک مقولۀ انتزاعی است،بنابراین ما اثرات امید را می بینیم.اثرات امید شامل:شادی وشوق،احساس رضایت خاطر از زندگی وخوشبختی است.(احساس درونی است)

امید هیچ وابستگی به داشته ها و نداشته های ما ندارد و امید یک پدیده ی کاملا ذهنی است.و نگاه آن به تداوم زندگی است.

کسانی که امید دارند،کیفیت زندگی شان بالاست و هدفمند هستند و در زندگی آرامش دارند(درونشان آرام است).آدم امیدوار مانند موج سوار،سوار بر موج است،تعادل خود را از دست نمی دهد ولی انسان هایی که سطح امیدواری پایینی دارند؛با یک بحران، تعادل خود را از دست می دهند.

آدم های امیدوار از نظر روانی،غنی هستند واز نظر شخصیتی تعادل دارند.از نظر روانی و جسمی،از سلامتی نسبتا خوبی برخوردار هستند.وقتی دچار سختی می شوند،به راحتی آن را می پذیرند.

ترس،در آدم های امیدوار راهی ندارد.هرچقدر که شجاعت بیشتری داشته باشیم،امیدِ ما بیشتر خواهد بود
آدم های امیدوار قبول دارند که بین خودشان و رسیدن به اهدافشان،فاصله وجود دارد و دقیقا امید این افراد به آن ها کمک میکند تا این فاصله را طی کنند و به هدفشان برسند و مسیر های مختلفی را برای خود طراحی میکنند.

امیدواری به این معنی نیست که حتما از نظر جسمی و روانی سالم باشیم.امیدواری را میتوانیم به خوبی در افرادی که دچار نقص های عضو و یا مشکلات متعددی در زندگی هستند، ببینیم.پس امیدواری در ذهن و قلب ماست و خصوصیات و ویژگی های ما به امیدواری وابسته نیست.

ویژگی های انسان های امیدوار

صبوری،شکیبایی،حسن روابط،در ارتباط برقرار کردن با دیگران دچار مشکل نمی شوند،قانع بودن،آدم های اثرگذاری هستند(عامل بودن)،منتظر محرک بیرونی نیستند که آن ها را شارژکند،زمانی می توانیم این گونه باشیم که خود را از درون غنی کنیم(از کوزه همان برون تراود که در اوست)

انسان های امیدوار،زنده های واقعی اند.به دیگران روحیه می دهند و فضای اطراف خود را دگرگون می کنند.از بحران ها استقبال می کنند.در اوج تنگ دستی به خود و دیگران توجه لازم را می کنند.

نکتۀ مهم دیگر این است که آدم های امید وار نیز مانند دیگر انسان ها ، زمین می خورند ولی آنها از هر زمین خوردن برای حرکت کردن بعدی استفاده می کنند(تمام دانشمند های بزرگ نیز همین ویژگی را دارند). این گونه افراد در اوج سختی،خستگی ناپذیرند.

چند مورد راهکار برای افزایش سطح امیدواری و انگیزه

• اولین نکته این است که بسیاری از بیماری های جسمی و روحی تعادل امیدواری را برهم می زنند.(به بدنمان توجه داشته باشیم:ورزش کردن،معاینه توسط پزشک،تغذیۀ صحیح میتواند به این دسته از بیماری ها کمک کند و باعث پیشگیری آنها شود)
• خواب خود را تنظیم کنید.آدم های که زیاد می خوابند،نمی توانند انسان های امیدواری باشند.
• بودن در فضاهای شاد یا ایجاد فضاهای شاد،باعث میشود برنامه ریزی های قوی تری در زندگی داشته باشیم.
• انگیزه دست یافتن به اهداف و موفقیت ها را در خود تقویت کنیم.باور داشته باشیم که ما هم شایستۀ رسیدن به اهداف هستیم.
• دائما به خود پیام های مثبت دهیم.
• تصویر ذهنی مثبت و خوشایندی از خود داشته باشیم.
• منتظر نباشیم که دیگران به ما روحیه دهند،خودمان عامل باشیم.
• خودمان را با دیگران مقایسه نکنیم.(ما منحصر به فرد هستیم)
• سعی کنیم با افرادی که تفکر منفی دارند ویا در گذشته زندگی می کنند،تعامل نداشته باشیم.
• پوزیشن بدنتان خمیده نباشد(شانه های محکم،چهره ی خندان)
• خلاقیت های خود را تقویت کنید.
• طبیعت به شما خیلی کمک میکند و زیبای ها را ببینید.
• موانع امیدواری: (بالعکس موارد بالا هستند)
• با آدم هایی که نظام ارزشی ندارند تعامل نداشته باشید.
• از باور های نادرست خود دوری کنید.
• اگر به سلامتی خود توجه نکنید،مانع امیدواری میشود.
• آدم های خجول و یا انسان هایی که نمی توانند ابراز وجود کنند.
• فراوان ترینِ موانع،رنجش هایی هستند که در درون ما انبار شده اند.
• اگر به خود و اطرافیان و سایر موجودات عشق نورزید،سطح امیدواری تان کاهش می یابد.

و در آخر:

حضرت علی(ع) می فرمایند:

«صبر و بردباری،افزایش امید را به همراه دارد و قطعا ما را پیروز خواهد کرد.»
هیچ چیز بالاتر از توکل برخدا نیست که سطح امیدواری ما را افزایش دهد.

«زندگی قصۀ عشق است و امید
به چه می اندیشی؟نگرانی بیجاست،
عشق اینجا و تو اینجا و خدا هم اینجاست،
پای در راه گذار،حرکت کن،پویا باش
جاده ها منتظرند.»